شور

سلام.این بار دوست داشتم با سلام آغاز کنم.این، کلامِ دوست داشتنی من است.تنها بدی‌ش این است که نمی دانم بعدش چه باید گفت.اما دوست دارم به هر که می بینم و هر که دوست دارم سلام کنم.حالا که این طور شده، باز می گویم:
سلام.
حالتان خوب است؟ امیدوارم که این طور باشد که اگر نباشد، می نشینم آن سوی دنیا و از کوتاهی دستم غصه می خورم؛ که اگر شاد باشید، شاید این سوی دنیا هم گل لبخندی متولد شد. شاید روزی گذرتان به این سو افتاد و از پشت پنجره ای، گلی به شما خندید.شاید هم آن ره‌گذر هر روزی، صبح ها بویی از نفسش را برای شما تحفه آورد.
شوری از دل فوران کرد و سلامی گفتیم
این از آغاز! بگو نقطه ی انجام کجاست؟