به رنگ زندگی

لیوان چای داغ است.نمی شود لب رویش گذاشت. تمثیل مقصود و سختی راه و سختی های راه عشق به فکرم می زند. داغی غیر قابل تحمل جام، سختی فوق انسانی را می نمایاند. فوق انسانیش اندوهگینم می کند. انگار با سرشت انسانیم ناسازگار است. این جرقه دلم را گرم می کند. حسم می گوید تمثیل‌هامان از آن ور بوم احساس افتاده. دل‌گرم کننده ی روزهای سختی خودش باعث سختی ست. دقیقا همین جا بیهودگی اش را می توانید اعلام کنید! می پندارم واقع‌گرایی بیش‌تری نیاز است. یعنی که بنای تمثیل و غنایی پردازی ‌هامان بر واقع‌گراییمان باشد مفید تر است.